Gerda zegde haar baan op, verkocht het gezinshuis en gooit ook op andere vlakken het roer om. “Het is alsof ik die koude nieuwjaarsduik in de Noordzee neem, maar het voelt goed.” Lees haar inspirerende verhaal.
Gerda Uiterwaal, die we kennen van ons wekelijkse vrijdagmiddagrecept, gooit het roer om. Niet nieuw voor iemand die de vijftig net is gepasseerd, -het komt vaker voor- maar wel een moedige stap. En het gaat niet zonder horten of stoten.
Het is nog maar een paar maanden geleden dat Gerda (52) haar baan opzegde. “Het bracht me niet meer het plezier wat ik altijd in mijn werk had gehad. Ik was leeg.” Bijna vijftien jaar was ze office-manager en secretaresse. Het was haar al die jaren op het lijf geschreven. Ze is een organisator en aanjager. Brengt in no-time structuur aan in projecten en haar eigen werkzaamheden. “Ik werkte altijd met plezier en het gaf mij en mijn gezin een stabiele financiële basis. Vooral toen mijn man Nathan tien jaar geleden als ZZP-er aan de slag ging.”
Als een vis op het droge
Die zekerheid was belangrijk. Een stabiele basis voor haar gezin met twee opgroeiende kinderen. Pubers kosten een lieve duit en dat vaste inkomen konden ze goed gebruiken. “Ik was vijftien jaar geleden heel blij met de baan. Dankbaar ook. Ik had er lang naar gezocht.” Maar jaren later is de situatie veranderd.
“Ik had me meer en meer ontwikkeld en werd ouder. Mijn blije karakter strookte op een gegeven moment niet meer met het patroon waarin ik verzeild was geraakt. Ik voelde me beknopt en bekneld. Ik werd er figuurlijk niet rijker maar armer van. Er ging wel wat tijd overheen om dat helder te krijgen, maar op een gegeven moment voelde ik me als een vis op het droge.”
Met een pop-up tentje van de kinderen op pad
Het vuurtje werd aangestoken toen zij en Nathan (51) sinds heel veel jaren weer eens samen op vakantie gingen, zonder de kinderen. “We gingen met een pop-up tentje van de kinderen op pad. Zonder vooropgezet plan. We trokken als twee ‘tieners’ de wijde wereld in en zouden wel zien waar we terecht kwamen. Vier weken lang reisden we rond, van de kustlijn van Frankrijk en Spanje naar de Italiaanse Alpen. Gewoon vanuit onze eigen behoeften. We vroegen onszelf steeds af: hebben we hier alles gezien, dan gaan we verder. Zo niet, dan blijven we nog.”
Gerda omschrijft het nu als ‘de mooiste tijd ever’. ‘We reisden zesduizend kilometer ver. Samen. We hadden elkaar en de omgeving. Deden van alles op gevoel. Het was een prachtige uitdaging en we voelden ons vrijer dan we in al die jaren ooit gevoeld hadden.” Het brak iets open, het was een eerste aanzet tot wat later ‘het roer om’ zou worden.
Was dat niet wat ik wilde?
Dat kwam toen de kinderen de deur uit gingen. “Eerst de één in februari vorig jaar en de ander vier maanden later. Ze zijn twintig en tweeëntwintig jaar. Het betekende loslaten. Maar was dat niet wat ik wilde? Ineens dook de vrijheid op. Ik besprak het met Nathan en we gaven onszelf een jaar om uit te zoeken wat we werkelijk met ons leven wilden, nu we weer vooral samen waren. Wat hebben we nodig? Wat willen we doen?”
De eerste stap was het huis. Een groot gezinshuis waar sinds de kinderen weg waren, de bovenverdieping van leeg stond. “We informeerden bij een bevriende makelaar voor verkoopmogelijkheden. Voor we het wisten lag het eerste bod op tafel. En een hele goede ook.” Dat maakte veel eerder dan gepland de weg vrij voor nieuwe stappen.
Het leven werd eenvoudiger
Gerda en Nathan kochten vervolgens een piepklein appartementje. Een belastende hypotheek konden ze vermijden. Ze minimaliseerde hun spullen en huisraad. Het leven werd er eenvoudiger van. Gerda nam vervolgens haar vakantiedagen op en stopte met haar baan. “Nu was ik helemaal vrij. Had ook geen doel. We hadden onszelf immers een jaar voor onderzoek gegeven. Ik had echter ook geen netwerk meer, geen routine en collega’s. Ineens stond ik ervoor. Dat bleek best een uitdaging.”
Haar kwaliteiten als het om het ontrafelen van ingewikkelde materie en chaos gaat, wat ze jarenlang had ingezet voor haar baan, leek heel goed inzetbaar te zijn in de ondersteuning van andere mensen. “Dat voelde goed en ik besloot een opleiding tot lifecoach te gaan volgen. Dat kan ik ook goed combineren met het koken of sporten, waar ik ook veel van houd. Stel je eens voor dat iemand vast is gelopen in het leven. Samen koken brengt creativiteit en gesprekken op gang. Op die manier kun je zo’n leven ontrafelen, doen veranderen en opnieuw gaan opbouwen. Dat gun ik iedereen.” Daarnaast geeft het Gerda de vrijheid om af en toe met Nathan mee te gaan, die regelmatig opdrachten in het buitenland heeft.
Schrijfweek op Madeira
“Ik loop af en toe best wel tegen onzekerheden aan. Dan is er vertroebeling, en kijk ik even goed naar de kern, waar ik sta en hoe ik nu leef. Ik ontrafel dan ook voor mezelf en ga stap voor stap weer verder. Met de studie en met schrijven, iets wat ik heel graag doe. Ik ga binnenkort een schrijfweek doen op Madeira. Om mijn creativiteit aan te wakkeren en meer schrijftools te krijgen. Ik kijk er heel erg naar uit.”
“Ik heb onlangs nog gesolliciteerd op een baan maar deze net zo snel weer afgewezen. Dat is de onzekerheid die maakt dat ik dan even teruggrijp naar een oud patroon. Maar direct weet ik weer: loslaten. Ik ben op zoek naar een nieuw levenspatroon. Ik wil op eigen benen gaan staan. Voel me daarbij net als aan de vloedlijn van de Noordzee voor het nemen van mijn duik. Koud en spannend. Wat ga ik meemaken? Hoe voelt het? Durf ik wel? Maar als ik teruggrijp op het verleden ga ik weer doen wat er van me verwacht wordt. Ik wil nu los en ik weet dat ik het kan en dat het goed komt.”