Onlangs bezocht ik een evenement waarbij als bedankje goodiebags werden uitgedeeld. Een tas gevuld met leuke presentjes. Ik had geen idee wat erin zat en bij thuiskomst bleek dat ik de spulletjes kon ik goed gebruiken. Als blijmaker heb ik deze tas mee naar huis genomen.
The feel good experience.
Een ander evenement waarbij ik goodies – blijmakers – ontving was mijn schrijfcursus. Ik wilde een uitdaging aangaan door het leren schrijven van blogs. Lekker hip (zovelen schrijven blogs) en trendy. Ook zou deze cursus een mooie uitlaatklep zijn tijdens mijn revalidatieproces. Een knie-operatie kluisterde mij enkele weken aan de bank. Door mijn aandacht te richten op het schrijven, zou ik goed vermaak hebben en mij concentreren op mijn activiteiten als hobby-kok. En mijn ingeving was dat ik een vleugje óf een flinke dosis humor (afhankelijk van de opdracht) zou toevoegen. Dat zou mijn signature kunnen zijn. Waar deze blogs over zouden moeten gaan was voor mij nog een raadsel. Maar leren schrijven – en dan bedoel ik niet het wekelijkse boodschappenbriefje – over jezelf en je bezigheden leek me niet al te moeilijk…
Wekelijkse receptuur
Voor mijn website en een platform voor 50-plussers schrijf ik wekelijks een recept uit en deze serveer ik op een dienblad vergezeld met een persoonlijke en hopelijk een beetje grappige inleiding. Zo moedig ik de lezer aan om mijn recept te proberen. En vooral probeer ik mijn lezers te verleiden tot koken. Mogelijk kan mijn enthousiasme aansporen tot het maken van lekkere en voedzame gerechten, zonder al te veel opsmuk. Het liefst lekker oldskool met echte smaken zoals onze grootmoeders het ook zouden doen. De zintuigelijke prikkels bij het koken kunnen je helpen de drukte van de alledaagse beslommeringen even helemaal te vergeten door je alleen maar te focussen op het bereiden van de maaltijd. Daarnaast is koken ook gewoonweg spelen met ingrediënten. Van voelen tot jongleren, van snijden tot aan proeven. En koken met een lach doet wonderen.
Roze bril
In deze tweewekelijkse sessies wordt het schrijven an sich elke keer vanuit een ander oogpunt benaderd. Je wordt verrast door alle mogelijkheden, doordat je steeds een andere bril op zet. Je waarneming wordt op scherp gezet. Het ene schrijfmoment passeert de blik door een roze bril en het andere met de snelheid van iedere dag, waardoor waarneming en inspiratie daalt tot het nulpunt. En hoe is het gesteld met je voorstellingsvermogen? Alle zintuigen worden aangespoord om je tot schrijven te verleiden. Het is verrassend welke resultaten geboekt worden en gaandeweg de cursus wordt het schrijfniveau naar het volgende level getild.
Spiegeltje, spiegeltje
Een van de laatste sessies werd me letterlijk de spiegel voorgehouden. Als je zo’n handtasversie in gedachten neemt, waarin 2 versies zitten verscholen, dan werd mij het vergrootglas voorgeschoteld.
Het onderwerp dat werd aangesneden was ‘uitstelgedrag’. Ik werd aangespoord een laag dieper te gaan kijken. Ik moest letterlijk een laag van de ui afpellen om tot mijn uitstelgedrag te komen. Na enig denktijd en een paar diepe zuchten zette ik de schrijfspier in werking. Of eerst toch nog maar even om mij heen kijken, op zoek naar inspiratie. Marian heeft eens gezegd dat je soms gewoonweg moet gaan beginnen om het schrijfproces op gang te zetten. En plichtsgetrouw doe ik dat. Na enige vragen op papier te hebben gezet, kom ik bij het spiegeltje terecht.
Moetjes en magjes
Ik ben groot gebracht in een groot gezin en heb met de paplepel ingegoten gekregen hoe disciplines worden uitgevoerd. Volgens het ritme van mijn moeder werden eerst de ‘moetjes’ afgewerkt en als er tijd over was kwamen de ‘magjes’ aan bod. En laat mij jou vertellen dat er in ons grote gezin vele ‘moetjes’ waren. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn moeder de huishouding in picobello staat had. Nu keek men vroeger ook veel meer naar het runnen van een ‘perfecte’ huishouding dan tegenwoordig. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de was. Allereerst was deze wit, hagelwit en hing in een bepaalde volgorde aan de lijn….Mijn moeder is natuurlijk mijn voorbeeld geweest en een aantal zaken zijn 1 op 1 overgedragen. Van nature start ik ook eerst met de moetjes en daarna gun ik mijzelf de magjes.
Zelfs op de kinderen heb ik deze volgorde geprojecteerd (help!). En daar zit nou juist mijn uitstelgedrag. Eerst allerlei moetjes uitvoeren voordat ik mezelf het moment gun om -in dit geval- te schrijven. Ik de praktijk komt het er dan meestal op neer dat na alles moetjes zijn afgewerkt, er geen tijd meer is, of de meeste zin is opgeslokt. Aan het einde van de dag resteren er nog dromen of ideeën die opschuiven naar wederom een volgende dag.
In het dagelijks leven ben ik (sport)vrouw, moeder, officemanager, financieel administratief medewerkster, blogger en vlogger. Ik ben in de omstandigheid over veel energie te beschikken maar keuzes dienen er wel gemaakt te worden. Daarom zit ik nu te schrijven in de zon, zomaar op een doordeweekse dag met liters thee en een luid gezang van de vogels. Eén merel durft het zelfs aan om zo af en toe voorlangs te vliegen.
Boodschappenbriefje
Een blog schrijven een stukje blootleggen van jezelf. Ik noemde eerder al mijn befaamde boodschappenbriefjes. Als ik niet in de ‘huid’ van mijn verhaal kruip, dan wordt het een soort opsomming van feiten, ik noem ze boodschappen. Soms komt een verhaal spontaan of word ik er zelfs wakker van midden in de nacht. En dan hoop ik vurig dat als ik ’s morgens opsta de ingeving nog kan herinneren. Er zijn ook blogs geschreven die na herhaalde pogingen ver van mij af bleven. Daar kwam de persoonlijke touch niet aan te pas. Al de schrijfsessies waren wat mij betreft leerzaam, creatief en erg leuk.
Stamtafel
Vooral leuk om elkaar weer te zien na twee weken hard achter de schrijftafel actief te zijn geweest (of stiekem toch weer uitstelgedrag vertoond). De laatste keren is het weerzien des te leuker. We hebben elkaar al goed leren kennen in de cursusavonden en door onze blogs natuurlijk. Net voordat we echt gaan beginnen met schrijven ontstaat er met het binnendruppelen grote, grappige en korte verhalen. Van belevenissen tot sterke verhalen. Van een grap tot een kort toneelstukje. Alles mag er zijn. Deze vorm van ontvangst en samenzijn is zo ontspannen, vrolijk en energiek. Dat brengt mij weer even terug in de tijd. Terug naar mijn gezin van herkomst. Ik als klein meisje in het grote gezin aan de stamtafel. Puur genieten.
De stem in je hoofd
Als laatste stip ik nog even in het kort die verrekte stem in mijn hoofd aan. Hoe krijg je die nu een kopje kleiner? Ondertussen heb ik daar wel beter mee kunnen dealen, maar die stem blijft soms hangen. Het moment dat je werkstuk klaar is en je bent bereid om deze te delen. Of nee, je bent bereid dit epistel met liefde in de mailbox van Marian te bezorgen. Dat moment dat ineens deze stem in je hoofd, je innerlijke criticus, als een duveltje uit een doosje tevoorschijn komt. Irritant en dominant aanwezig en mij de schone taak geeft deze weer terug in het ‘hok’ te zetten.
Ook dit zal een kwestie van oefenen, oefenen en nog eens oefenen zijn om vervolgens erop te vertrouwen dat je teksten oke zijn. En geloof me, het onderdeel perfectionisme wilde ik toch al niet meer…
Van goodiebag naar teabag
Van uitdaging naar oefening, van makkelijk tot moeilijk, van uitstelgedrag naar een laagje afpellen. Van fijne begeleiding naar alles mag. Van een enkele kop koffie naar liters en liters thee. Net als ik en mijn herstel is deze schrijfopdracht ook op zijn pootjes terecht gekomen. En ik mag jullie allen hartelijk danken voor deze fijne goodieblog. Zonder jullie was deze niet tot stand gekomen.
Ik neem deze goodies – blijmakers – met een glimlach mee naar mijn volgende avonturen.
Liefs en hartelijke schrijfgroet,
Gerda Uiterwaal ?