Midden in de nacht werd ik pardoes wakker met een ingeving: ‘crack’, scheur. There is a crack in everything.
Ik kwam terug van de schrijfcursus bloggen. Leuke en informatieve stukken tekst schrijven om mijn lezer kennis te laten maken met mijn opvattingen, levensstijl, eetgewoonten, gektes en noem maar op. Het is zinvol als de lezer aangetrokken wordt tot mijn tekst en door wil lezen naar de volgende alinea. Tussen de gevoelens door – want daar wil de lezer met jou meegevoerd worden – moet of mag een ‘interessante’ tekst ook nog eens voldoen aan – in mijn beleving – 1001 voorwaarden. Met als hoogste prioriteit de titel met pakkende inleiding. Eens kijken wie er verder wil lezen…
Nu is het de bedoeling dat ik in mijn gevoel ga kruipen, maar met al deze regels vind ik het nogal lastig. Of laat ik het anders zeggen: ik heb dat nog nooit gedaan. En om mijzelf niet op slot te zetten, ben ik maar gewoon gaan typen. Aan de grote etenstafel met het zonnetje op mijn smoel en mijn favoriete thee in de aanslag.
Ik moet je stiekem bekennen dat ik op de fiets door een fikse winterse hagelbui wel enige inspiratie heb opgedaan om te schrijven. Mijn oren gloeien nog na van de kou en de nattigheid. Mijn zintuigen zijn goed geprikkeld geweest om tot dit epistel te komen.
Terug naar mijn nachtelijk ontwaken. Ja ik had een idee. Die ‘crack’ zou mij gaan leiden tot een mooi verhaal over lagen van jezelf ontdekken. Want zoals de titel luidt: ‘there is a crack in everything’ slaat in dit geval op mijn aanstaande knieoperatie. De crack is letterlijk in mijn geval een flinke scheur in mijn knieband. Ik ben er tijdens mijn sportsessie al eens flink doorheen gegaan. En na herhaaldelijk optrainen (om de knie te verbeteren) resteert er geen andere optie dan een operatieve ingreep. Hierin zal herstel van de voorste kruisband plaatsvinden. Of zoals in vakjargon wordt gesproken van een VKB.
Deze ingreep doet mij weer enige tijd terugplaatsen op mijn poef. Het is vergelijkbaar als in een bordspel waarin je zonder langs de bank te kunnen om geld te cashen weer terug gaat naar af.
Een stapje terug doen, beperkt zijn in je beweeglijkheid. De vierkant meters waarin ik mij beweeg is niet meer dan mijn eigen huiskamer. En zo’n gevoel mag ik binnenkort weer ervaren. Feitelijk houdt deze ‘crack’ mij met twee benen op de grond, of letterlijk op de bank. Naast een gezwollen, stijve en kwetsbare knie zullen twee krukken mij gedurende 6 weken op de been helpen en houden. Zes weken is in mijn optiek nogal een lange periode om fysiek niet -of beperkt- actief te kunnen zijn. De ingeving op die bewuste nacht maakte alles plotsklaps duidelijk. En dat heeft betrekking op deel 2 van de titel: ‘That’s how the light gets in.’
Stel je nu eens voor dat ik mijn onvolkomenheden prijs zou geven en deze energie in zou zetten om te schrijven? Gevoelens tonen en dankbaar zijn voor de mogelijkheid om deze schrijfmodus verder te ontwikkelen.
Vanuit dat perspectief zou ik mij kunnen profileren. Niet tegen de stroom, maar me met de stroom mee laten voeren en accepteren dat het is wat het is.
Rust, reinheid & regelmaat: deze drie samen met mijn creativiteit zouden me een end op weg kunnen helpen om het licht te laten schijnen. En zo werd dit stuk tekst geschreven en kan ik mij rustig voorbereiden op de weken die komen gaan.
Aldus werd een ingeving een praktisch instrument om mijn imperfectie te omarmen en misschien zelfs op ontdekking gaan naar het gouden randje.
Gerda
Februari 2018